Daar sta ik, vlak bij een pizzarestaurant die slim had bedacht om 05.00u open te gaan. Ik treuzel een beetje. Het is de plek waar je je support gedag zegt om naar de startlijn te lopen. Oke. Ik ga dit doen. Een kus, een knuffel. Samen met Lenny Ramsey loop ik het strand op. Ik ben wel blij met een beetje afleiding. De andere meiden zijn er al. Tien groene badmutsen. Tien zwarte pakkies en een start boog. Tien meiden die voorafgaand elkaar succes hebben gewenst, samen koffie hebben gedronken. Er is een stilzwijgend respect. Ieder weet hoeveel tijd we hier in steken, dat we allemaal nog jobs hebben, dat de dag lang is. We racen met elkaar, en we gaan keihard knallen.

De hoorn gaat af en we rennen het water in, mijn Ironman Lanzarote is begonnen. Blij dat ik gelijk voeten te pakken heb om bij te zwemmen. Na een klein stukje gaan ze me te langzaam, maar de andere voeten zijn al te ver om er naar toe te zwemmen. Ik kies om maar wat energie sparen. Onderweg zie ik nog een mega grote rog. Australian exit en na het twee rondje hops snel wisselen en de fiets op. T valt me mee hoeveel fietsen nog in de wisselzone hangen. Dat geeft wel een lekker gevoel. Op de fiets heb ik niet de benen die ik had gehoopt. Mee dealen. Ik houd mn mind bij de les als ik word ingehaald, eet en drink en blijf bij mijn plan.

Racen in het pro veld is echt anders. Je ligt vooraan in de wedstrijd, dus je bent behoorlijk alleen in het water en op de fiets, je wordt voornamelijk ingehaald (door snelle AG mannen). En hoe je het ook went of keert, er wordt naar je resultaten gekeken. De vrijblijvendheid als AGgrouper is er wel af. Daar moet je je mind goed voor hebben. En bij je eigen plan blijven.

Als ik mijn loopschoenen aan trek heb ik snel weer 1 meid te pakken. Chill. Hop. Gas er op en door. Blijven eten en drinken, blijven gaan. Er ligt een dame ver voor me, maar een marathon is ook ver. Ik zie ook dat ze het zwaar heeft. Als ik haar uiteindelijk in haal denk ik, zie het is inderdaad een lange dag en er kan alles gebeuren. Helemaal gelukkig mag uiteindelijk doorlopen langs de dames met de bandjes, ik heb ze allemaal. En op naar de boog. Armen open, blij dat ik vierde ben. Blij dat ik ff mag wandelen. Een dikke dikke smile en mega trotse Heleen. Hier kan ik mee thuis komen!

In de pizzatent vraagt de ober of ik ook mee deed aan de IM. Yes! You cycled the whole island? And you run a marathon? To where is that? Ik zeg to Arrecife, and back. Hij kijkt me aan alsof ik van een andere planeet kom. That’s 15minutes by car! And do you get money for this? Well, $500. Hij schudt zijn hoofd; You should come and work in my restaurant. haha… Maybe. Eerst nagenieten… en ik denk.. op naar de volgende.

Liefs Heleen

08.01.23 – Het voelt als een nieuwjaarsduik. Ken je dat gevoel? Nog even wachten, of toch maar gaan. Je moet er óf helemaal in, óf niet. Half werkt niet. En dat is spannend, maar als je het eenmaal doet, is het fantastisch.
Zo keek ik samen met mijn trainer naar de wedstrijdkalender van 2023. Welke races, wanneer gaan we ze doen, nog even wachten, of maar gelijk vol in? Allerlei keuzes. Ik koos om mijn sportavontuur vol in te gaan. Niks even wachten, maar er recht in rennen. Ik boekte een ticket naar Lanzarote. Zaterdag 18 maart doe ik mijn eerste race in het profveld. Ironman 70.3. Ik ga er 3 weken heen. Zo kan ik een flink trainingsblok maken. En ik kan op locatie mijn huidige werk doen, gecombineerd met trainen. Net als dat ik nu in Nederland doe, alleen dan met een zonnige achtergrond. Mega leuk om op zo’n korte termijn een doel te hebben. 2023 is begonnen! Ik ga zo zwemmen, geen nieuwjaarsduik maar een lekker verwarmd badje ;). Het staat 1-0 voor stoere keuzes maken.